Reflection on Prajnaparamita, Pavarana Day

จิตหนึ่งนี้ที่แท้นั้นว่างเปล่า
มวลเมฆขาวฤๅเปื้อนฟ้าอันไพศาล
เพียงแวบหนึ่งในสังสารวัฏจักรวาล
หรืออาจรานจิตนี้ให้หม่นมัว

ในความว่างไม่มีเพิ่มไม่มีลด
ไม่งดงามไม่เลวทรามไม่ดีชั่ว
จิตผ่องใสไม่สับสนพ้นมืดมัว
ความหวาดกลัวจึงปลาตปราศสิ้นไป

นิ่งเถอะนิ่งเพ่งมองดูความว่าง
อันไม่ต่างจากรูปหรือสิ่งไหน
ความไม่มีในความมีซ่อนความนัย
ว่าความมีเป็นอยู่ได้เพราะไม่มี

สังขารหนึ่งอาจแตกดับลับสลาย
แต่ไม่ได้ถูกทำลายหรือหายหนี
จิตเดิมแท้แผ้วผ่องใสไร้ราคี
ไม่มีตายไม่มีเกิดชั่วกัปกัลป์